Bob Dylan Brussel 22-4-2009

De routeplanner zou me wel even de weg naar Vorst Nationaal in Brussel wijzen,maar door de verschillende omleidingen vanwege de vele wegwerkzaamheden raakte dat ding behoorlijk in de war.Hij liet me alle mooie(en minder mooie) plekjes van Brussel zien maar uiteindelijk belande ik toch bij de Vorst.Ondanks dat ik vrij vroeg was hadden er al zo,n honderd man zich bij de deuren verzameld.Ik raakte in gesprek met een paar echte die-hard Bob Dylan fans,waaronder een amerikaans echtpaar die alle concerten van Bob proberen bij te wonen.De vrouw(Frederica) dacht dat zij zo,n 1000 concerten van Bob gezien had.Dat waren dus echte fans!!Van alle kanten kreeg je de mooiste Bob Dylan verhalen te horen en ondertussen kwamen er ook allemaal gitaren tevoorschijn dus het werd erg gezellig allemaal .


Om 7 uur gingen de deuren open,de hele meute stormde naar binnen om een mooi plekje voor het podium te krijgen,Ik deed daar natuurlijk niet aan mee,wandelde rustig naar binnen met als gevolg een prachtige plaats rij twee ,pal achter mijn amerikaanse vrienden.
Klokslag haf negen gingen de zaallichten uit en het concert kon beginnen.

De band komt het podium op,Al Capone outfit met zwarte hoeden en kostuums, pakken hun instrumenten en daar is Bob,breedlachend groet het publiek en zet in.

En wat een opener
1The Wicked Messenger van het album John Wesley Harding

wat gelijk opvalt is de stem van Bob, klink goed! Frederica gaat waarschijnlijk voor de 1001ste keer uit haar dak.

Ik wil graag een paar foto,s maken,maar de securety is zeer fanatiek dus dat word moeilijk.

2 It,s All Over Now Baby Blue
Een van mijn favoriete B.D nummers,moet wel even wennen aan het arangement,maar als Bob de mondharmonica pakt komt het allemaal goed,prachtig!

3 Man in The long black Coat



(foto Arthur)
Een van de hoogtepunten van de avond,Bob pakt zijn gitaar en doet een prachtige versie van the Long black Coat.Voor de rest van de avond zou hij zijn gitaar niet meer aanraken en dat is dan wel weer jammer.

4 Stuck Inside Of The Mobile WithThe Memphis Blues Again
Mooie lange uitvoering,Bob ,s keyboard is goed te horen.

5 Blind Willie McTell

(foto Arthur)
Indrukwekkend!

6 Desolation Row
Van het Highway 61 revisted Album Bob leeft zich uit op het keybord tot groot plezier van Donny (Mandoline)



7 Honest With Me
Van het album Love and Theft

8 Sugar Baby
nog nummer van Love and Theft
De Vorst Nationaal word omgetoverd in een nachtclub,erg mooi.

9 Highway 61 Revisted
Bob krijgt het erg warm,zweet gutst langs zijn gezicht


10 Ballad of a Thin man

Audio 22-04-2009 (Brussel)

11 I Dont Believe You
erg mooi,maar.. de securety man (zie pijl)heeft me in de gaten ,even oppassen met foto,s maken dus.
(foto Arthur)

12 Aint talking
van het album Modern Times ,heerlijke versie.

13 Thunder on the Mountain
nog een nummer van Modern Times SWINGT!!

(foto Arthur)
14 Like a Rollin Stone
Bob exeleert op de Keyboards

Publiek gaat uit zijn dak ,de band en Bob verlaten de stage.

Niet voor lang ,de toegift is bekend

15 All Along the Watchtower
Mooie uitvoering
16 Spirit on the Water
Nog een hoogtepunt,geweldig!
17 Blowin in the Wind

Het laatste nummer ,natuurlijk Blowin in the Wind met Bob op harmonica en Donny op viool


Bandintroduction

(Foto Arthur)
De Bob Dylan Band
Tony Garnier - bass
George Recile - drums
Stu Kimball - rhythm guitar
Denny Freeman - lead guitar
Donnie Herron - violin, viola, banjo, electric mandolin, pedal steel, lap steel

En dan is het afgelopen,de lichten gaan niet direct uit dus mischien...Nee het is nu echt klaar.

Op weg naar de uitgang natuurlijk nog een paar souveniers gescoord ,de routeplanner werkte deze keer perfect ,kortom een Topavond

Bob Dylan Brussel(Vorst Nationaal) 22-04-2009 Download:
http://rapidshare.com/files/225952195/brussel_p1.rar(re-upload)
http://rapidshare.com/files/225958789/brussel_p2.rar(re-upload)
http://rapidshare.com/files/226020015/brussel_p3.rar (re-up-load)
http://rapidshare.com/files/226035128/SC_D2T07_BobDylan_Brussels_20090422_Blowin_In_The_Wind.rar (re-upload)


In het Muziek Magazine Goddeau kwam ik deze mooie recentie tegen,zo mooi kan ik het niet opschrijven.

22 april 2009, 17.00 uur. Steeds meer Dylan-fans zwerven rond de concertbunker Vorst Nationaal: oudere mannen met wilde grijze haren, hippe tieners, eenzaten in vale T-shirts met Dylanprint, ouders, kinderen, kleinkinderen… Een Italiaanse die heel de tournee heeft gevolgd, bedelt zoals elke avond voor een “free ticket”. Enkele straatmuzikanten proberen - - met wisselend succes - - het wachtende publiek te entertainen, terwijl Dylan en zijn band zich binnen opwarmen voor het echte werk. Spanning hangt in de lucht. Een legende als Dylan zie je immers niet elke dag aan het werk. En kan hij het eigenlijk nog wel? Vlak voor het optreden worden de verwachtingen nog wat aangedikt wanneer Dylan met een korte biografie wordt aangekondigd: “Please welcome...the poet laureate of rock-'n-roll, the voice of 60's counterculture, the man who forced folk into bed with rock, who donned make-up in the 70's and disappeared into a haze of substance abuse, who emerged to find Jesus, was written off as a has-been by the end of the 80's and suddenly shifted gears, releasing some of the strongest music of his career beginning in the late 90's... please welcome… Columbia recording artist Bob Dylan.” De band wandelt voorzichtig het podium op. Dylan, gehuld in een iets te wijd kostuum met kanariegele randen, neemt plaats achter zijn keyboard. Een hard, maar beetje rommelig “The Wicked Messenger” opent de set. Enkele flukse kniebewegingen doen vermoeden dat de 67-jarige bard er zin in heeft. Hij moet nog even opwarmen, maar tijdens het tweede nummer “It’s All Over Now, Baby Blue” valt alles in de plooi en zorgt een verassend goede mondharmonicasolo voor een eerste climax. Bawb blijkt bovendien redelijk goed bij stem te zijn. Dylan komt slechts eventjes van achter zijn Korg-keyboard vandaan om op gitaar een bluesy versie van “Man In The Long Black Coat” te brengen. Dat hij de rest van de avond de snaren onberoerd laat is jammer, maar geen ramp: Dylan lijkt immers beter dan ooit zijn weg te vinden op de toetsen. Een hevige versie van “Highway 61 Revisited” kan niet echt bekoren. Het volgende nummer, “Ballad Of A Thin Man”, is echter een van de absolute hoogtepunten van de avond. Zorgvuldig drapeert Dylan de bijwijlen absurde en grappige tekst over de bezwerende muziek: “Now you see this one-eyed midget / shouting the word "now!" / And you say, " For what reason?" / and he says, "How?" / And you say, "What does this mean?" / and he screams back, "You're a cow! / Give me some milk or else go home". De band is dezelfde als bij de twee vorige passages in Brussel. Bassist Tony Garnier zorgt reeds twintig jaar voor een stevige basis tijdens Dylans concerten en dirigeert met voorzichtige hoofdknikjes de andere muzikanten. Drummer George Receli drumt er vol enthousiasme op los. Absolute sterkmaker is Donnie Herron die op steelguitar, lap steel, banjo en viool de nummers nauwgezet inkleurt. Als de groep badend in warm zijlicht “Blind Willie McTell” brengt, verheft zijn banjo het lied tot het zoveelste hoogtepunt van de avond en wanen we ons zowaar even in de Mississippi Delta. Twee vreemde eenden in de bijt zijn de gitaristen Stu Kimball en Denny Freeman. Beiden werken het hele optreden op een uitermate serieuze en voorzichtige manier af. Fouten spelen ze niet, maar erg veel rock-’n-roll valt er niet te bespeuren. Dat staat in schril contrast met Dylan zelf, die lacht en al eens een grapje maakt met Donnie Herron. De set wordt afgesloten met een degelijk, maar weinig verassend “Like A Rolling Stone”. Na een korte pauze (wat doet een legende als Dylan dan eigenlijk?) keert het gezelschap terug met een verschroeiende versie van “All Along The Watchtower”, om vervolgens even de rust op te zoeken met “Spirit On The Water” uit Modern Times (2006). Op het einde van het optreden graaft Dylan het diepst in zijn eigen verleden met “Blowin’ In The Wind”, dat hij in 1962 schreef. Toch klinkt het nummer in zijn nieuw arrangement opvallend fris. Drumroffels benadrukken op de juiste momenten de haast heilige woorden. Als apotheose schuifelt Dylan vanachter zijn keyboard weg om - - tot groot jolijt van het publiek - - vooraan op het podium met een mondharmonicasolo af te sluiten. “You think I'm over the hill. You think I'm past my prime. Let me see what you got. We can have a whoppin' good time” zong Dylan in “Spirit On The Water”. En of we een “whoppin’ good time” hadden. Hij kan het nog.

Bob Dylan Tell Tale signs

Feest voor de Dylan liefhebber, het 'nieuwe' album Tell Tale Signs Het gaat om afgekeurde opnamen en/of demo,s outtakes en live opnames uit de periode tussen de albums 'Oh Mercy' (1989) en Modern Times(2006) Hij zit hier al dagen in de player en verveeld nog geen seconde. Het mooie van de bootlegseries, dit is alweer deel acht, dat de songs allemaal weer net even anders klinken. Mississippi staat er b.v in twee totaal verschillende versies op. Ik vindTell Tale Signs een mooi overzicht van de laatste twintig jaar van Dylans carrière . Zijn stem mag dat niet meer zijn wat het geweest ,de songs zijn,zoals gewoonlijk, allemaal even sterk. Ook leuk om toch weer net wat andere versies op te zoeken. Mississippi (Medford,Oregon 9 okt.2001)

Rolling Stone's Mikal Gilmore

...Tell Tale Signs is less an anthology than an album in its own right. It seems designed to tell a story that sharpens and expands the vista of mortal and cultural disintegration that has been the chief theme of 1997's Time Out of Mind, 2001's Love and Theft, and 2006's Modern Times - perhaps the most daring music he's ever made. Tell Tale Signs makes plain that Dylan knows the caprices of the world he lives in, now more than ever.

Dignity ( MTV Unplugged 1994)

Los Angeles Times' Robert Hilburn

Bob Dylan's latest collection of material from his musical back pages, "Tell Tale Signs: The Bootleg Series Vol. 8," is a rich, revealing look at how this master songwriter put together one of the most dramatic creative renaissances in pop history...."Tell Tale Signs" is not just "extra" Dylan. It's essential Dylan.

Most of the Time (with David Lindley)

The Independent's Andy Gill

The eighth instalment of Dylan's Bootleg Series covers the years spanning his 1989 return to form with Oh Mercy up to the present day, a period in which he managed to conquer a long-standing blight of writer's block, establish himself as the pre-eminent repository of American roots-music forms, and ultimately find the route to the Indian summer of Time Out of Mind, "Love and Theft" and Modern Times....It's a remarkable collection...

Ring them Bells (Dublin 13 Sept.200)

The Telegraph's David Cheal

There's stuff here that leaves the listener wondering: why have we never heard this before? What possessed him, for instance, to excise Red River Shore from his Time Out of Mind album? It's a haunting classic. Ditto the wistful Born in Time (from the Oh Mercy sessions)...what's captured here is the restless, questing creative spirit of the man. He never stops.

Someday Baby

The BBC's Chris Jones

If you love the trilogy of Time Out Of Mind, Love And Theft and Modern Times you're going to adore this. It lays bare the process that led Dylan to not only revisit the work that got him fired up in the first place but remake them in his own image: the Carter Family (Tell Ol' Bill) amongst many others...As a companion to his best work from the period this is essential. It even stands as a fine album on its own—the work of a man obviously in love with his muse once more, and totally unafraid of fessin' up to his roots. Beautiful, brave and beguiling.

God Knows (Praag 16 Juli 1994) ROLLING STONE: "...Tell Tale Signs is less an anthology than an album in its own right. It seems designed to tell a story that sharpens and expands the vista of mortal and cultural disintegration that has been the chief theme of 1997's Time Out of Mind, 2001's 'Love and Theft', and 2006's Modern Times - perhaps the most daring music he's ever made. Tell Tale Signs makes plain that Dylan knows the caprices of the world he lives in, now more than ever." Born in Time (Nashville 8 nov 1994) SAN FRANCISCO CHRONICLE: "...there had never been anything quite like Bob Dylan in the 1960s, and there's nothing quite like him today."

Bob Dylan - Blood on the Tracks (Track 1-5)

Een van de mooiste albums uit mijn verzameling. Veveelt na al die jaren nog geen minuut. Tien ijzersterke songs ,prachtige teksten en bovendien zeer muzikaal. Dylan heeft altijd ontkent dat de songs autobiografisch waren ,maar zijn zoon Jacob zei ooit: Hier zijn mijn ouders aan het woord. Al de songs zijn in eerste instantie opgenomen tijdens de New York City sessions,geproduceert door Phil Ramone. Toen Columbia het album uit wou brengen trok Bob Dylan zijn toestemming daarvoor in.Op het eind van het jaar nam hij vijf nummers opnieuw op in Minneapolis met lokale sessiemuzikanten verzameld door zijn broer David Zimmerman.

Personnel

•  
•  
• Bob Dylan – Vocals, Guitars, Harmonica, Organ, Mandolin
• Bill Peterson – Bass
• Eric Weissberg – Banjo, Guitar (NYC Sessions)
• Tony Brown – Bass (NYC Sessions)
• Charles Brown, III – Guitar (NYC Sessions)
• Bill Berg – Drums
• Buddy Cage – Steel guitar
• Barry Kornfeld – Guitar (NYC Sessions)
• Richard Crooks – Drums (NYC Sessions)
• Billy Preston - Organ, Keyboards
• Paul Griffin – Organ, Keyboards
• Gregg Inhofer – Keyboards
• Thomas McFaul – Keyboards (NYC Sessions)
• Chris Weber – Guitar, 12 String Guitar
• Kevin Odegard – Guitar
• Phil Ramone – Engineer

 

1 Tangled up in Blue 

 The song was written by Dylan and produced by David Zimmerman, Dylan's brother. Released as a single, it reached No. 31 on the Billboard Hot 100. The song concerns relationships and contains different narrative perspectives. Dylan has altered the lyrics in subsequent performances, changing the point of view and details in the song.(Wikipedia)

 

2 Simple twist of Fate 

 The complete recording sessions of "Simple Twist of Fate" were released on the deluxe edition of The Bootleg Series Vol. 14: More Blood, More Tracks in 2018. The first take of the song was recorded on September 16, 1974, and was also included on the single-CD and 2-LP versions of the album.(Wikipedia)

 

    

 3 Your a big girl now 

 Like most songs in Blood on the tracks, "You're a Big Girl Now" tells a story about two lovers that is near to get to an end. In the lyrics, the narrator begs his lover to give him one more chance and forgive him along the five verses.(Wikipedia)

 

4 Idiot Wind 

 Some reviewers have speculated that the song is a reflection on Dylan's personal life, and in particular, on his deteriorating relationship with his wife Sara Dylan. In contrast, Dylan has denied that it is autobiographical. Like the album it was included on, the song received a mixed critical reception on release. Commentators have acclaimed both the lyrics and performance in the intervening years, and the song was given prominence from some critics' assessments as one of Dylan's best.(Wikipedia)

                                     5 You gonna make me lonesome when you go 

The Daily Telegraph described the song as "Dylan's most fully realised masterpiece, crammed with lyrical blood and thunder and piercing observations." According to the Telegraph, it is the album's "simplest, breeziest song – yet it remains heartbreaking in its almost carefree surrender to the inevitability of romantic pain.(Wikipedia)
 

 

 

 

 

 

 

 

       

 

 

Bob Dylan Blood on the Tracks (1)

REVIEUW ''ROLLING STONE''
Bob Dylan once introduced this album's opening song, "Tangled Up in Blue," onstage as taking him ten years to live and two years to write. It was, for him, a pointed reference to the personal crisis -- the collapse of his marriage to Sara Lowndes -- that at least partly inspired this album, Dylan's best of the 1970s. In fact, he wrote all of these lyrically piercing, gingerly majestic folk-pop songs in two months, in mid-1974. He was so proud of them that he privately auditioned almost all of the album, from start to finish, for pals and peers including Mike Bloomfield, David Crosby and Graham Nash before cutting them in September -- in just a week with members of the bluegrass band Deliverance. But in December, Dylan played the record for his brother David in Minneapolis, who suggested recutting some songs with local musicians. The final Blood was a mix of New York and Minneapolis tapes; Dylanologists still debate the merits of the two sessions. Yet no one disputes the album's luxuriant tangle of guitars, the gritty directness in Dylan's voice and the magnificent confessional force of his writing: in the existentialist jewel "Simple Twist of Fate," the wrung-dry goodbye of "If You See Her, Say Hello" and the sharp-tongued opprobrium of "Idiot Wind," his greatest put-down song since "Like a Rolling Stone."

6 Meet me in the Morning

7 Lily,Rosemary and the Jack of Hearts

.

.

8 If you see her say Hello

.
9 Shelter from the Storm

10 Buckets of Rain

Blonde on Blonde (Part 1)

Blonde on Blonde, is de zevende plaat van Bob Dylan, een dubbelelpee (vermoedelijk de eerste in de pophistorie), die werd geproduceerd door Bob Johnston en opgenomen in Nashville, Tennessee. Het album verscheen in het voorjaar van 1966. Blonde on Blonde wordt gerekend tot Dylan's beste werk, sommigen beschouwen het als Dylans absolute meesterwerk: op de List of Rolling Stone's 500 Greatest Albums of All Times bezet Blonde on Blonde veelzeggend plaats nummer 9.
Blonde on Blonde steeg in de Verenigde Staten destijds tot nummer negen op de Billboard's Pop Albums chart; in Engeland kwam het album terecht op de derde plaats.










track 1 Rainy Day Woman 12 & 35 ( Woodstock 1994)

- Bob Dylan Lyrics.

"Rainy Day Women #12 & 35" is de openingstrack van dit hele mooie album Blonde on Blonde. het is de enige song van het album met brassband als begeleiding.

"They'll stone you" in elk complet van de song, plus het refreine "Well, I would not feel so all alone--everybody must get stoned!"was aanleiding voor verschillende Amerikaanse radiostations en deBBC het nummer te verbannen. Ze beschouwden het als een ,,drugsong,,

track 2 Pledging my Time (Indiana 1997)
.
- Bob Dylan Lyrics.

Blonde on Blonde is na Bringing It All Back Home en Highway 61 Revisited, allebei uit 1965, Dylans derde album met dat hoogsttypische dylanachtige rock en roll geluid. Op het album horen sommigen een jazz-achtige invloed doorklinken, hetgeen kan worden toegeschreven aan het stel doorgewinterde studio-muzikanten, die overigens een essentieel aandeel hebben in de sfeer van de twee platen.

track 3 Visions of Johanna (1966)
.
- Bob Dylan Lyrics.

De originele titel van de song was "Seems Like a Freeze Out"; studio opnames van Blonde on Blonde's' eerste New York sessions, uitgebracht op een bootleg,hebben een veel sneller tempo.

Er zijn verschillende theorieen wie of wat er metJohanna bedoelt is:
1 Het gaat over Joan Baez 2 Het heeft verband met "Gehenna" en "Ge-Hinnom", een Hebreeuws woord voor hel.3 Vincent van Gogh'schoonzus Johanna Gezina van Gogh (Bonger), die mede verantwoordelijk was voor de uiteindelijke totstandkoming van Vincent's als belangrijk kunstenaar.4 Johanna verwijst naar ''oneindig'' of naar'' god'' 5 Het verwijst naar een gedicht van William Blake's "On the Virginity of the Virgin Mary & Johanna Southcott".

track 4 One of us must Know(sooner of later)
.
- Bob Dylan Lyrics.

Blonde on Blonde wordt door velen beschouwd als het absolute culminatiepunt binnen Dylans komeetachtige ontwikkeling als jaren zestig popmuzikant. Het album vormt de afsluiting van een immer creatievere, surrealistische en rockende Bob Dylan. De artiest dreigt in deze tijd -zowel voor als na de opnames voor Blonde on Blonde- en ondanks of juist mede dankzij de speed, uitgeput te raken en elk moment uit de bocht te vliegen.

track 5 I want You (9-july 1998 Collegno Torino)
.
- Bob Dylan Lyrics.

"I Want You" is een van de weinige songs waar nu eens niet door de recenten over werd gediscuseerd.Maar het was wel een van zijn meest succesvolle singles.

Medewerkers

• Bob Dylan - Gitaar, Harmonica, Piano, Keyboards, Zang
• Al Kooper - Orgel, Gitaar, Hoorn (muziekinstrument), Keyboards
• Robbie Robertson - Gitaar, Zang
• Joe South - Gitaar
• Rick Danko - Basgitaar, Viool, Zang
• Bill Atkins - Keyboards
• Wayne Butler - Trombone
• Kenneth A. Buttrey - Drums
• Paul Griffin - Piano
• Amy Herot - Reissue Producer
• Garth Hudson - Keyboards, Saxofoon
• Bob Johnston - Producer
• Jerry Kennedy - Gitaar
• Sanford Konikoff - Drums
• Richard Manuel - Drums, Keyboards, Zang
• Wayne Moss - Gitaar, Zang
• Hargus "Pig" Robbins - Piano, Keyboards
• Henry Strzelecki - Basgitaar
• Mark Wilder - Remixing, Remastering
• Charlie McCoy - Basgitaar, Gitaar, Harmonica, Trompet

Blond on Blonde (Part2)

Bob Dylan, geboren als Robert Allen Zimmerman (Hebreeuws: Shabtai Zisel ben Avraham) (Duluth, Minnesota, 24 mei 1941) is een Joods-Amerikaans popmusicus. Hij wordt beschouwd als een van de grootste songwriters van Amerika. Veel mensen beschouwen hem als de eerste singer-songwriter. Hij heeft een oeuvre bij elkaar gespeeld dat op één lijn wordt gesteld met dat van Stephen Foster, Irving Berlin, Woody Guthrie en Hank Williams, die deel uitmaken van het Amerikaanse culturele erfgoed.




Dylans carrière begon in het midden van de jaren vijftig, nog in zijn middelbare schooltijd. Zijn muzikale en literaire faam zijn sindsdien uitgegroeid tot een welhaast filmisch en opstandig, maar ook onwillig boegbeeld van de onrust in de Amerikaanse samenleving. De beweging voor de burgerrechten kende geen beter volkslied dan zijn song Blowin' in the Wind (1963). Miljoenen jongeren omarmden The Times They Are A-Changin'.





track 11 Absolutely sweet Mary

- Bob Dylan Lyrics

In een interview, gepubliseerd in Paul Zollo's book Songwriters on Songwriting, Expanded Fourth Edition (New York: Da Capo Press, 1997), geeft Dylan een idee hoe hij de song ziet en geeft uitleg over de zin "yellow railroad":

That's about as complete as you can be. Every single letter in that line. It's all true. On a literal and on an escapist level.... Getting back to the yellow railroad, that could be from looking someplace. Being a performer, you travel the world. You're not just looking out of the same window everyday. You're not just walking down the same old street. So you must make yourself observe whatever. But most of the time it hits you. You don't have to observe. It hits you. Like, "yellow railroad" could have been a blinding day when the sun was so bright on a railroad someplace and it stayed on my mind.... These aren't contrived images. These are images which are just in there and have got to come out.

Dylan heeft "Sweet Marie" tot aan 1988 zelden live gespeeld,tijdens zijn MTV unplugged optreden kwam het nummer weer bovendrijven en sinds die tijd staat het nummer weer regelmatig op de setlist.



trtack 12 4th Time Around

- Bob Dylan Lyrics

De melody en de verhaallijn is sterk beinvloed door "Norwegian Wood"van The Beatles.
Dylan en Lennon hadden een gezonde rivaliteit over het schrijven van liedjes,veel van tracks op het Album Rubber Soul zijn beinvloed door Bob Dylan.

track 13 Obviously 5 Believers




Memphis Minnie's "Me and My Chauffer Blues", Chuck Berry's "I Want to Be Your Driver" het bekende "Good Morning Little Schoolgirl". Muddy Waters' "Trouble No More." Verder komt de openingszin"Early in the morning" overeen met Ray Charles' "I Got a Woman." In het laatste deel komt de zin"feel so all alone" die je ook kan vinden in de Blonde On Blonde opener "Rainy Day Women #12 and 35".

"Obviously 5 Believers" werd niet gespeeld tijdens Dylan's 1966 tour, en zelfs tot aan 1995 zelden live opgevoerd,daarna duik het regelmatig in setlists op.

track 14 Sad eyed Lady of the Lowlands

- Bob Dylan Lyrics

Het lied gaat over Sara Lownds met wie Dylan toen getrouwd was.

Op het Album Desire staat het lied Sara waarin Bob zingt: " Staying up for nights in the Chelsea Hotel writing Sad Eyed Lady of the Lowlands for you.

Bob & Sara

Blonde on Blonde (Part 3)

Bob Dylan, geboren als Robert Allen Zimmerman (Hebreeuws: Shabtai Zisel ben Avraham) (Duluth, Minnesota, 24 mei 1941) is een Joods-Amerikaans popmusicus. Hij wordt beschouwd als een van de grootste songwriters van Amerika. Veel mensen beschouwen hem als de eerste singer-songwriter. Hij heeft een oeuvre bij elkaar gespeeld dat op één lijn wordt gesteld met dat van Stephen Foster, Irving Berlin, Woody Guthrie en Hank Williams, die deel uitmaken van het Amerikaanse culturele erfgoed.




Dylans carrière begon in het midden van de jaren vijftig, nog in zijn middelbare schooltijd. Zijn muzikale en literaire faam zijn sindsdien uitgegroeid tot een welhaast filmisch en opstandig, maar ook onwillig boegbeeld van de onrust in de Amerikaanse samenleving. De beweging voor de burgerrechten kende geen beter volkslied dan zijn song Blowin' in the Wind (1963). Miljoenen jongeren omarmden The Times They Are A-Changin'.





track 11 Absolutely sweet Mary

- Bob Dylan Lyrics

In een interview, gepubliseerd in Paul Zollo's book Songwriters on Songwriting, Expanded Fourth Edition (New York: Da Capo Press, 1997), geeft Dylan een idee hoe hij de song ziet en geeft uitleg over de zin "yellow railroad":

That's about as complete as you can be. Every single letter in that line. It's all true. On a literal and on an escapist level.... Getting back to the yellow railroad, that could be from looking someplace. Being a performer, you travel the world. You're not just looking out of the same window everyday. You're not just walking down the same old street. So you must make yourself observe whatever. But most of the time it hits you. You don't have to observe. It hits you. Like, "yellow railroad" could have been a blinding day when the sun was so bright on a railroad someplace and it stayed on my mind.... These aren't contrived images. These are images which are just in there and have got to come out.

Dylan heeft "Sweet Marie" tot aan 1988 zelden live gespeeld,tijdens zijn MTV unplugged optreden kwam het nummer weer bovendrijven en sinds die tijd staat het nummer weer regelmatig op de setlist.



trtack 12 4th Time Around

- Bob Dylan Lyrics

De melody en de verhaallijn is sterk beinvloed door "Norwegian Wood"van The Beatles.
Dylan en Lennon hadden een gezonde rivaliteit over het schrijven van liedjes,veel van tracks op het Album Rubber Soul zijn beinvloed door Bob Dylan.

track 13 Obviously 5 Believers




Memphis Minnie's "Me and My Chauffer Blues", Chuck Berry's "I Want to Be Your Driver" het bekende "Good Morning Little Schoolgirl". Muddy Waters' "Trouble No More." Verder komt de openingszin"Early in the morning" overeen met Ray Charles' "I Got a Woman." In het laatste deel komt de zin"feel so all alone" die je ook kan vinden in de Blonde On Blonde opener "Rainy Day Women #12 and 35".

"Obviously 5 Believers" werd niet gespeeld tijdens Dylan's 1966 tour, en zelfs tot aan 1995 zelden live opgevoerd,daarna duik het regelmatig in setlists op.

track 14 Sad eyed Lady of the Lowlands

- Bob Dylan Lyrics

Het lied gaat over Sara Lownds met wie Dylan toen getrouwd was.

Op het Album Desire staat het lied Sara waarin Bob zingt: " Staying up for nights in the Chelsea Hotel writing Sad Eyed Lady of the Lowlands for you.

Bob & Sara

Bob Dylan Kopenhagen

Den Grå Hal, Fristaden Christiania, Copenhagen, Denmark, 24 July 1996

Tears Of Rage

We carried you in our arms
On Independence Day,
And now you'd throw us all aside
And put us on our way.
Oh what dear daughter 'neath the sun
Would treat a father so,
To wait upon him hand and foot
And always tell him, "No"?
Tears of rage, tears of grief,
Why must I always be the thief?
Come to me now, you know
We're so alone
And life is brief.

We pointed out the way to go
And scratched your name in sand,
Though you just thought it was nothing more
Than a place for you to stand.
Now, I want you to know that while we watched,
You discover there was no one true.
Most ev'rybody really thought
It was a childish thing to do.
Tears of rage, tears of grief,
Must I always be the thief?
Come to me now, you know
We're so low
And life is brief.

It was all very painless
When you went out to receive
All that false instruction
Which we never could believe.
And now the heart is filled with gold
As if it was a purse.
But, oh, what kind of love is this
Which goes from bad to worse?
Tears of rage, tears of grief,
Must I always be the thief?
Come to me now, you know
We're so low
And life is brief.

I Want You

The guilty undertaker sighs,
The lonesome organ grinder cries,
The silver saxophones say I should refuse you.
The cracked bells and washed-out horns
Blow into my face with scorn,
But it's not that way,
I wasn't born to lose you.
I want you, I want you,
I want you so bad,
Honey, I want you.

The drunken politician leaps
Upon the street where mothers weep
And the saviors who are fast asleep,
They wait for you.
And I wait for them to interrupt
Me drinkin' from my broken cup
And ask me to
Open up the gate for you.
I want you, I want you,
I want you so bad,
Honey, I want you.

Now all my fathers, they've gone down
True love they've been without it.
But all their daughters put me down
'Cause I don't think about it.

Well, I return to the Queen of Spades
And talk with my chambermaid.
She knows that I'm not afraid
To look at her.
She is good to me
And there's nothing she doesn't see.
She knows where I'd like to be
But it doesn't matter.
I want you, I want you,
I want you so bad,
Honey, I want you.

Now your dancing child with his Chinese suit,
He spoke to me, I took his flute.
No, I wasn't very cute to him,
Was I?
But I did it, though, because he lied
Because he took you for a ride
And because time was on his side
And because I . . .
I want you, I want you,
I want you so bad,
Honey, I want you.

Desolation Row

The haunting, 11-plus-minute closing track of Bob Dylan’s 1965 album "Highway 61 Revisited" plays an explicit role in the “Watchmen” graphic novel—the lyric "At Midnight All the Agents" is the title of the first chapter, which then closes with the extended stanza "At midnight, all the agents and the superhuman crew/go out and round up everyone that knows more than they do.” My Chemical Romance’s frantic, three-minute theatrical punk approach to the song is very little like the acoustic original, but may be more in synch with the urgent, action-intense pace of the film.
My Chemical Romance - Desolation Row
.

bob Dylan Live in Duitsland

All Along the Watchtower (Nürnberg, Germany, 24-April-2002)

All Along the Watchtower is een populair folkrock lied van Bob Dylan, uitgebracht op zijn achtste studioalbum John Wesley Harding in 1967.^[1] Het is een rustig en eenvoudig nummer, bestaande uit drie akkoorden, gespeeld op akoestische gitaar, begeleid door een basgitaar en drums. Enkele intermezzo's op een mondharmonica vormen de enige variatie in het arrangement. De tekst staat centraal, in drie coupletten zonder refrein. Geen van de titels op het album werd uitgebracht op single, maar de plaat verkocht goed, werd vaak gedraaid op de radio en de kritiek was redelijk lovend.



Every grain of Sand (Jahrhunderthalle, Frankfurt am Main, Germany Thursday, 6th November 2003)

Herman: There's a song on Shot Of Love, Every Grain Of Sand, which is about as a healing song as I ever heard from you. It's a beautiful, beautiful song.
Dylan: Oh, yeah, I wrote that last summer.
Herman: Is that what you mean by hopefully healing music?
Dylan: I would hope so.

The Dave Herman Interview, London, July 2 1981. "That was an inspired song that came to me," verteld Dylan. "It wasn't really too difficult. I felt like I was just putting words down that were coming from somewhere else, and I just stuck it out."

Interview met Cameron Crowe (Biograph Booklet 1985)